از علی دَم بزن اما دَمِ مولا حسن است            که دمادم نَفَسِ حضرتِ زهرا حسن است

»ما هـمه بـنده و این قـوم خـداونـدانند            «ما همه خاک ولی عرشِ مُعلا حسن است

عـرش گـفـتیم و غـلـط بود نفـهـمیدم که            سومین رکعتِ پیغمبرِ عُظمی حسن است

او عظیم است قدیم است رحیم است و کریم            چهارده تَن حسن انگار که تنها حسن است

نُه امامـم حـسنی‌اند و عـمو جان گـویند            نسبت هشت امامم همگی تا حسن است

من از این بندگی و زنـدگی‌اش فهـمـیدم            به خدا دست خداوند دو دنیا حسن است

دَمِ ما هست حـسن بـازدمِ ماست حسین            دردِ ما تا که حسین است مداوا حسن است

هـر حُــسـیـنـیـه از اول حَـسـنـیـه بـوده            به حسن کار محرم همه‌اش با حسن است

گرچه عباس و حسین است و علی اکبرها            تا حسن هست دمِ زینبِ کبری حسن است

بر عقیق یمنِ سرخِ علی، جان حسن است            نقشِ حکاکی فیروزۀ زهـرا حسن است

پـسـرانش همه در کـربـبـلا می‌گـفـتـنـد            آی؛ فرزندِ حسن نیز سـراپا حسن است